ی.ا.م.و.ر
ای آسمان ابر تو اشکش دیگه دریا نمی شه نه دیگه نه دیگه هیشکی غمش مثل غم ما نمیشه ای آسمان ای آسمان بازی نکن آفتاب و مهتاب نمیاد دل من چی گرفته که دیگه پا نمیشه همه آدما غریبن اما نه شبیه ما آخه قلب هیچکسی اینجوری تنها نمیشه ای آسمان ای آسمان ابر تو اشکش دیگه دریا نمیشه نه دیگه نه دیگه هیشکی غمش مثل غم ما نمیشه همه ابرا نمه بارون میشینه تو چشمشون اما بغض هیچکسی اینجوری دریا نمیشه همه میگن از غم عشق و فراق یارشون اما هیشکی مثل ما عاشق و رسوا نمیشه ای آسمان ابر تو اشکش دیگه دریا نمیشه نه دیگه نه دیگه هیشکی غمش مثل غم ما نمیشه برای نیمه شبهات هزارتا ماه میسازم ای نازنینم ای بهترینم تا قصر قلبت یه دنیا راه بلور چشمات ظهور ماه ای نازنینم ای بهترینم واسه تو ثروت عالم بسم نیست مثل تو هیچکسی هم نفسم نیست حضور خوب تو فانوس نور نباشی خونه سرد و بی روحه میدونی با تو هر فصلی بهاره که خوشبختی داره آروم میباره همه شبهای خوش رنگ چشاته تو میرقصی دلم هم پا به پا ته همه روزهای بد ارزونی باد من و باغ پر از برگ و گل یاس یه دنیا خاطره من از تو دارم که دنیا مونده از تو یادگارم نسیم نازم گل نیازم برای نیمه شبهات هزارتا ماه میسازم تا قصر قلبت یه دنیا راهه بلور چشمات ظهورماه ای نازنینم ای بهترینم از تو ای شادترین.ای تازه ترین نغمه عشق... تو که سرسبزترین منظره ای تو که سرشارترین عاطفه را نزد تو پیداکردم. و تو که سنگ صبورم بودی در تمام لحظاتی که خدا شاهد غصه و اندوهم بود... به تو می اندیشم! و از تو میگیرم هر جه انگیزه درونم دارم. من شباهنگام آن دم که تو را نزد خود میبینم بهترین آرامش برترین خواهش و احساس نیاز در دلم می جوشد... روزها میگذرد! عشق ما رو به خدایی شدن است رو به بر تر شدن از هر حسی که در این عالم خاکی پیداست
دو پایم خسته از رنج دویدن
بخود گفتم:که در این اوج دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن
به سوی ابرهای تیره پر زد
نگاه روشن امیدوارم
ز دل فریاد کردم:کای خداوند
من او را دوست دارم...دوست دارم
صدایم رفت تا اعماق ظلمت
به هم زد خواب شوم اخترن را
غبار آلود و بی تاب کوبید
در زرین قصر آسمان را
ملائک با هزاران دست کوچک
کلون سخت سنگین را کشیدند
ز توفان صدای بی شکیبم
بخود لرزیده ،درابری خزیدند
ستونها همچو ماران پیچ در پیچ
درختان در مه سبزی شناور
صدایم پیکرش را شستشو داد
ز خاک ره،درون حوض کوثر
خدا در خواب رویا بار خود بود
به زیر پلکها،پنهان نگاهش
صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش
ولی آن پلکهای نقره آلود
دریغا،تا سحرگه بسته بودند
سبک چون گوش ماهی های ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند
صدا،صدبار نومیدانه برخاست
که عاصی گردد و بر وی بتازد
صدا میخواست تا با پنجه ی خشم
حریر خواب او را پاره سازد
صدا فریاد میزد از سر درد:
به هم کی ریزد این خواب طلایی؟
من اینجا تشنه ی یک جرعه ی مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدایی
مگر چندان تواند اوج گیرد
صدایی دردمند و محنت آلود؟
چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از ((صدا))دیگر تهی بود
ولی اینجا به سوی آسمانهاست
هنوز ای دیده ی امیدوارم
خدایا این صدا را می شناسی؟
من او را دوست دارم...دوست دارم!
فروغ فرخزاد
ای آسمان
به تو می بالم! دوستت میدارم! از همین نقطه خاکی... تا عرش دوستت میدارم از زمین تا بخدا...بهناز قهرمانی
| :قالبساز: :بهاربیست: |
